KENDIMI ARIYORKEN

ilk hafta bitti bile...aman Allahım ne güzeldi..her hafta böyle güzel olsa..

çocukları çok özlemişim..onlarla olmaktan keyif alıyorum..bu keyif dışarı yansıyor olmalıki, müdür yardımcısı her gün yeni bir öğrenci getiriyor bana ''gene mi ''diyorum..sınıfta yer kalmadı ''ısrarla seni istiyorlar''diyor...sevinsem mi, üzülsemmi bilemiyorum...çünkü öğretmen öğretmendir , piyasa ekonumisi gibi olmak istemem...

bu enerjiyle dün veli toplantımıda yaptım...güzel geçti..yıllar geçtikçe ailelerle bütün olmak ne güzel...ama dünyanın harika bir yer olmadığını ve yüzümüze gülünürken acımasızca arkamızdan iş çevrileceğinide bilecek kadar öğrendim hayatı...

45 çocuk..süper enerji gerek...oğlanlar çok hareketliler...birtanesi küfür ediyor..üzülüyorum..uyarıyorum...

evde işler güzel..koca hayatı benimle paylaşıyor..sıkıntı yok..kız rejime harfiyen uyuyor..ben gelmeden ödevler bitmiş oluyor.her akşam ip atlıyor, bende kaç tane atladığını sayıyorum...

hemen öğlen oluyor..sabahları verimsiz..yapmak istediğim çoğu şeyi yapamıyorum...

dünyadaki çoğu insan hala kendi penceresinden bakıyor bana..oysa ben farklıyım ve ne kadar anlatsamda anlaşılamıyor...