AN-LA-YA-MI-YO-RUM

bugün rotamız tuzla yaydı..arkadaşıma gittim..ben içimdeki lanet sıkıntıdan patlarken , onun şarkı açıp nasılda şenlendiğini, kahve ve sigara ikilisinden nasıl keyif aldığını gördüm..benim gibi sağda solda gezmiyordu..o ücra tuzlada bebeleriyle oturuyordu ama nasıl mutluydu yarabbim..benim gidişim bile nasıl mutlu etti onu..kendi adıma üzüldüm..çünkü ya doyumsuzdum yada iflah olmaz bir ruh hastası..7. kattan aşağı bakarken bu dünya benim için bitti dedim...yaşamam gerekenleri yaşadım gerisi fuzuli..

ve bu hafta bu duyguyu 2 yaşayışım..artık ölmeliyim duygusu...sonra bu duygudan çok korktum...öyle çok korktum ki, korktuğumdanda korktum..

bişeyler yapmalıyım..içimdeki uğursuzu atmalıyım..bakalım şimdi, ne kadar şikayet etsemde aslında iyi bir kocam var..kızım bi harika maşallah..istediğim zaman istediğim yere gidiyorum.ben özgürüm..çok olmasada her gün çikolata ve sigara alacak param var..isteğimi alıyorum sonuçta..tamam barsaklarım hasta ama had safhada değil..depresan içiyorum ve o mu beni böyle savsak fikirlere yönlendiriyor bilmiyorum..şeker doktorla randevumuz ağustosta , tatil dönüşü..

içime çeki düzen vermem gerek...ama ben bir korkak gibi kaçıyorum..yarın adalardayım kızlarla..diğer gün içinde gene plan yaptım..alanyaya 5 kala , deli gibi sağda solda gezerken ne halt yemeye bu düşünceler beynimde an-la-ya-mı-yo-rum...