HAYAT YENİ YENİDEN...

çok şükür bitti...güzel haberlerle döndüm..5 cm ufalma var maşallah diyelim...düzenli ilaç kullanımıyla dahada ufalabilirmiş..umut var...

tabi zor bir süreç oldu...pazartesi günü akşam üzeri ilk müshilimi aldımğımda önce kalbim hızla çarpmaya başladı..oyalanmak için sağı solu aradım...yarım saat sonra ishal başladı , ishalle birlikte kusmaya başladım...bu kötü oldu çünkü ilacı çıkarmış olabilirdim..ağzımın içi müshilin iğrenç tadıyla doluydu ve bir daha ilacı içmeyi düşenemiyordum bile...

ama bir kuvvet bana yardım ediyordu..ishal devam etti..demekki ilaç çıkmamış...gripten dolayı midem çok kötüydü...üstelik günlerdir açtım...su içmek istemedim ama su içmezsemde barsaklarım temizlenmeyecekti...sıktım kendimi , içtim...

en büyük kabus 2. şişe müshili içmekti...ki kustuktan sonra asla diyordum...sabaha karşı zorla çeyreğini içtim..bu seferde barsaklarım temizlenmediyse diye korkmaya başladım..çünkü temiz olmayan barsağa bakmıyorlar...

sabah oldu, arkadaşım geldi..bana bakıp bakıp tırnağını yiyordu...zaman geldi, hazırlanıp hastaneye gittik..çok kalabalıktı hastane...ve endoskopiler bitmemişti..onlar bittikten sonra beni alacaklardı..bu arada iki arkadaşım daha geldi...endoskopiden çıkanlar öyle baygındı ki, sinirim bozuldu..kontrolümü kaybetmekten hiç hoşlanmam...birazdan bende mi böyle olacam dedim...ama biliyorum ki, ben hiç bir kolonoskopimde baygın bile olmadım...gayet uyanıktım...

ben bahçedeyken telefon geldi...beni bekliyorlarmış..ağlamaya başladım..arkadaşlarım ki ben onlara meleklerim diyorum artık, beni sakinleştirmeye çalıştılar...sedyeye oturdum..damar yolumu açtılar...hemşire çok iyiydi...manzaralı pantolonu giydim...serumum takıldı..arkadaşlarıma benim için dua edin dedim ve görevli beni sedyeyle odaya soktu...karşımda eski model bir monitör vardı..manzara hiç güzel değildi...eyvah sıkılacam burda dedim..o sırada bir erkek sesi bugün ilaç alıp almadığımı sordu, beni uyutmayın dedim ona...kelebeğe bir ilaç şırınga etti....sonrası yok....

arkadaşımın pembe kazağı yanlamasına oynuyordu ...önce garip sesler duymaya başladım..pembe kazaklı arkadaşım dua ediyor diye düşündüm..ağzımda bir şey vardı...tamam öldüm dedim..ölmek zor ve kötü değilmiş...sonra bana seslenmeye başladılar...onları görüyormuydum...sesim çok uzaktan geliyordu..vücudum kıpırdamıyor ama konuşabiliyordum..ölmediğimi söylediler...ondan sonra çok ağlamışım...kocam benim hasta olduğuma inanmıyor, annem beni hiç sevmiyor, benim hiç kimsem yok, çok yalnızım diye ağlamışım...kocamın dediğine göre koca bir havlu peçete bitmiş benim salya sümüğümü silerken...kızımdan bahsedip ağlamışım...eski müdüre küfretmişim, şeker doktora kızmışım, arkadaşlarıma siz çok iyisiniz, hep yanımda olun demişim...hemşireye sen melekmisin demişim, hasta bakıcıya beni sen mi uyuttun demişim..çığlılar atmışım, ağlamışım, gülmüşüm, herkes başıma toplanmış...

sonra ben giderken dolu olan odanın boş olduğunu farkettim...saati sordum 12ymiş..doktorum bana söz ver artık ağlamayacaksın dedi..söz verdim...yavaşça oturttular...o sırada bir velim geldi, yanındada kızı..çocuğun beni böyle görüp üzülmesini istemedim...

üstümü giydirdi kocam...sahi ben bu adama niye kızıyorum, benimle çok ilgileniyor...gerçi ona sen kimsin diyede sormuşum ama...

sonrasında iyi olduğuma kannat getirmişler eve gelmişiz...kocam tv yi açmış, fatih ürek varmış tv de...bu adam kim demişim...kocamda sana şarkı söylemek için geldi demiş, bende inanmışım...tabi bunları sonradan bana kahkahalar atarak anlatıyor...

akşam olmuş..ben kendime gelmişim...karnımda biraz ağrı var ama normalmiş...uyuttukları için kolonoskopimi olduğuma inanamıyorum...hiç bir kanıt yok elimdeki rapordan başka..doktorum ilaçlarımı düzenli kullanmam gerektiğini söylemiş..sanırım son kolonoskopi diye bişey yok..kontroller devam...

çok telefon çaldı..çok arayan oldu...herkes beni seviyormuş...sevindim...telefonların çoğuna kocam baktı..blog dünyasından bir tek gazel vakti aradı..çok sevindim...aramasını beklediğim ama aramayan arkadaşlar oldu...kırılmadım ama beklemişim sadece...

ertesi günde çok uyuşuktum..tekrar rapor yazdılar..ne uyuyabildim, ne uyanık kalabildim..tek bildiğim vucudumun yorgunluğu...

çok şükür geçti..hastane personeli harikaydı..çok ilgilendiler...özel hastaneden farkı yoktu...hastaneye ve bakanlığa onlardan övgüyle bahsettiğim yazılar yolladım..

arkadaşlarım çok iyiydi...onlar için belki küçüktü ama benim için çok büyük ve anlamı değerliydi yanımda olmalarının...onlara arık meleklerim diycem...meleklerimi yakında kahvaltıya çağıracam ve bundan sonra onlara çok ama çok farklı bakacam...

kocamda çok iyiydi...üç gündür benimle aşırı ilgileniyor...beni mutlu etmek için çabalayıp duruyor...ellerini öpüyorum arada onun....

belki siz, bunları okurken amma abarttın diyebilirsiniz..sonuçta amaeliyat olmadım sadece barsaklarıma girdiler...sizin için öyle olabilir..ama herkes kendi dünyasını yaşar..benim dünyam bu...belki yanlıştır, belki saçmadır ama ben buyum...olmadığım bişeyi başkalarının hatırına olmaktansa kendim olmayı seçiyorum...

şimdi bundan sonraki süreçte daha farklı olmalı hayat...demekki çok şükür, maşallah yaralarımın iyileşme ihtimali var..5 cm küçüldüğüne göre umut var...ilerlememiş 3.5 yıldır, üstüne küçülmüş...bundan sonra kendime çok iyi bakacağım..ilaçlarım doz olarak arttı ama onları düzenli kullanacağım..daha pozitif olmaya çabalayacağım...akupunktura başlayabilirim .......iyi bir terapist bulabilirim...ben biliyorumki barsaklarımdaki yaralar ruhsal sancılarımdan çıktı..ben iyi bir insanım ama fazla içliyim...bunlar azalacak...inşallah...hayatımın bir kısmı böyle geçti ...yeter....

bugün artık normal hayatıma döneceğim...kaç ündür çok stres yaşadım..hayat yeni yeniden...ülseratif koliti bile küçültebildiysem çok ama çok şeyler başarabilirim...