PA, ÜK

sabahları sırf bi imza atmak için okula gidiyorum..ağaçların altında oturup kızlarla muhabbet ediyoruz.son iki günümüz kaldı..bazen okulun yanındaki kafede gazoz içiyorum..hiç ummadığım bi erkek arkadaşım kızların kahve falına bakıyor...şaşırıyorum..inanamıyorum..

eve dönüş 6 yıldır çile olmuştur benim için.o mahalleden bizim mahalleye giden tek belediye otobüsünün saatini bir türlü tutturamam..işte dünde otobüsü yarım saattir beklerken bir hatunla tanıştım..yani öyle kolay tanışırımki insanlarla , sorun bile değil..işte yukardaki ekmek onun elindeydi..hemde iki tane..bizim mahalledeki annesine gidiyordu..ama ekmekleri teyzesine almıştı..neden burdan oraya ekmek götürüyorsun ki deyince , şöyle ilginç bir açıklama getirdi ''ben bu ekmeği götürdüğümde teyzem çok mutlu oluyordu...bende geçen yıl hastalık geçirdim..teyzem bu ekmeklere sevindiği için onun dualarıyla iyileştim..o hep mutlu olsun istiyorum'''...demekki yaralı parmağa işemek lazım..

bugünde arkadaşla durakta bekliyoruz..küçük oğluda yanımızda..takma tırnaklarından bahsediyoruz , küçük oğlan demez mi ki ''annem dün de TAKMA GÖZ '' aldı diye..gülmekten kırıldım..lenslere takma göz diyor sıpa..

neyse gece kötü bi rüya gördüm..kızım havuzda boğuldu, kocam onu kurtarmak isterken o da boğuldu..ben de boğularak uyandım..içim daraldı..ama bunu atlattım..

dün babası ölen bi arkadaşa taziyeye gittik..aslında her şey normaldi..sabah pek sigara içemedim , nefesim daralıyordu..

otobüse bindim ve hızla beynim bana oyun oynamaya başladı..vücudumda bir dengesizlik vardı..nefesim hızlandı, kalbimi tutmak istemedim çünkü hızlandıysa ve ben hissedersem daha da çok korkuyorum..nefes alamıyorum..kabus gibi..ama otobüsteki kimse bunun farkında bile değil..daralıyorum..çok kötüyüm..galiba ölüyorum..

genelde böyle durumlarda çikolata yerim..heyecanı bastırır..otobüsten indim BİM e girdim..tonla çikolata aldım ve bacaklarım titremeye başladı..yürüyebiliyorum ama bacaklarım titriyor eminim..şimdi sokakta düşüp bayılırsam ne olur diye düşünmeye başladım..neyseki eve yakınım..telefonumda anne, baba, koca gibi direk aranacak kişilerin adları değil sıfatları var..ve müthiş bir yorgunluk...ama yatsam ölecem..yatmasam bitiğim..

eve geldim..çamaşırları asan kocama anlattım..kendince destek oldu..birazdan geçer dedi..başka şeylerden bahsedip ilgimi çekmeye çalıştı..ama ben dahada fena oldum..ölüyordum yani kesin beynimden geçen tek şey bu..kızıma iyi bak dedim ve nefesim kesildi sanki..sonra geri topladım..üst üste bir kaç çikolata yedim..duvarlardan tutunarak evde gezdim..sonra müthiş bir yorgunlukla uyuya kaldım..

uyandığımda kız tepemde bişeyler deyip duruyordu..uyumak istiyordum ama o beni uyandırmak için elinden geleni yaptı..kocam dışarı çıkmış..

gelen bir panik ataktı..en son şubatta gelmişti..

neden geldi?ne tetikledi ?bilmiyorum..kocam arada gelmesi normal dedi..

ben düşündüm , düşündüm bişey tetiklemiş olmalı ama bulamadım..iyiki prozac içerken oldu..yoksa daha şiddetli geçecekti...

hafta sonu gidemediğim düğünün fotolarını görmüştüm facede o mu?babası ölen arkadaş mı?durakta beklemek mi?gene bir yaz kapımı çalan panik atak ilk kez böyle bi günde mi gelmişti, ısı, güneş hepsi bu ayarda mıydı?tatailden mi korkuyordum?gezmemek evde durmak mı beni korkutuyordu?neydi derdim ha neydi?

ama benim hastalıklar vicdanlı...mesela bugün barsaklarım kanamıyor...çünkü diğeri azdı , öbürü bende yüklenmemeyeyim dedi..

geriye kocaman bir yorgunluk kaldı..ameliyat olmuş gibiyim..

içimde hiç atamadığım, atamıyacağım, ilaçsız ömrümün geçmeyeceği bu belalarla başbaşayım..

ne kadar panik atak geçirirsen geçir , her seferinde ölecem sanıyorsun..her seferinde la geçen sefer bişey olmadı noluyoruz tırsma diyemiyorsun..

kocam okudu , üfledi, geçecek dedi..sizde şimdi geceçek yazacaksızın.ama geçmiyo...