ESKİ ŞEHRİM

istanbulda şimdiki ben ve bilinçaltımdaki hezeyanlarla yaşıyorum.oysa şimdi evden çok uzakta geçmişimle birlikteyim.bana eskidende yaşadığımı hatırlatacak milyonlarca anı geçiyor zihnimden.şurda şu olmuştu, burda bu olmuştu gibi...kimileri için iyiki yaşadım dediğim kimileri için aptalca bulduğum milyonlarca şey geçiyor zihnimden.22 sene bu şehirde yaşamışım.çocukluk+ergenlik+genç kızlık bu şehirde geçmiş....yani bilinç altı denen o kokuşmuş yere gönderdiğim her şey bu şehirde yaşanmış.hayatımı silmek istesem bu şehiride silmem gerek yani.

oysa ben bu şehire ne anlamlar yüklemişim.mesela hiç sevmediğimi biliyorum bu kendimide sevmemek anlamına gelir mi?bu kadar çok yaşayıp bu şehirden kaçmak ne kadar doğru?bu şehirden kaçmak kendinden mi kaçmak?mesela buraya herkesten habersiz gelsem, tek başıma bir başıma, beni etkileyen her anının üstüne gitsem, onları şimdiki halimle onarsam, affetsem , özgür bıraksam zihnimden uçup giderler mi?

burada geceleri soğuk, gündüzleri sıcak...kendimi bildim bileli tanıdığım insanlar var etrafımda akrabalarım...istanbuldaki gibi beni hiç tanımayan tanımasalarda hiç bir şey farketmeyecek tonla insan değil...her şeyimi biliyorlar.küçükken altıma sıçtığımı, genç kızken hararetle fikirlerini savunduğum partiyi, huysuz olduğumu yada uyumlu olduğumu , her şeyi....oysa ben ne çok değiimişim!!!onlar görmeyeli tüm beni ben yapan değerlerim değişmiş!!!!mesela o partiden bahsediyorlar.ayyy ne sinir buluyorum ben onu yada beni ben yapan her şeyi...eskiyle yeni arasında hiç bir bağlantı yok.KENDİMİ TAMAMEN DEĞİŞTİRMİŞİM O YÜZDEN BU KADAR SANCI ÇEKMİŞİM.niye değiştirdim?

burda , bana zor gelen her şeyin daha zorunu yaşayan insanlar görüyorum.tüm gün mutfaktan çıkmayan aynı kanı taşıdığım insanlar.tüm gün mutfaktan çıkmasam cinnet geçiririm ben...sonra tonla çocuğu olan kuzenlerim.ufff çocuğun ağma sesi bile yeter bana.''hiç sıkılmıyormusun, kendinle başbaşa kalmak istemiyormusun, hayatı kaçırdığın için acı çekmiyormusun???''diye soruyorum.BEN BU ÇOCUKLARIN ANNESİYİM diyor.böyle olması gerek bunda sorgulayacak bir şey yok diyor.oysa ben hep sorguluyorum bi bok bulabilecek gibi....

çok mu gevezeyim....kız kardeşim konuşarak sempati topluyorsun diyor.o eleştirirken hiç acımıyor bana.güzellik sınırlarını aşmışsın diyor.şişmansın diyor.güzel giyiniyorsun ama güzel değilsin diyor.kocama soruyorum.güzel buluyor o beni...anlıyorum ki , ben ne kadar kocama kızsamda içimdeki yaraları o bliyor.çünkü YENİ BENİ, BU ŞEHİRDE BIRAKTIĞIM BENİ DEĞİL O ŞEHİRDE VAROLDUĞUM BENİ bir tek o tanıyor.geçmiş ve geleceğimle beni zevkle seyrediyor....

kız kardeşimin bilinç altında benimle ilgili sorunları var.ben ön plana çıktığımda mutlaka bunu yapıyor saçımı çeker gibi canımı yakıyor.onda HİÇ olmayan bir değerli eşyayı ondan çalmışım gibi davranıyor.ona yaklaşmak istemiyorum.acı çekmemek için...

annemle hiç anlaşamıyorum.konuşmazken bile onla anlaşamıyorum.beni dondursalar bir kenara koysalar gene anlaşamam...tüm muhabbeti benim üzerime koyuyor.her şeyden o kikirdeyen sesiyle benden bahsediyor.NE ESKİ BENİ NE YENİ BENİ TANIMIYOR, tanısada farketmiyor...keyfince konuşuyor, sinir ediyor, yıkıyor, parçalıyor, hiçte acımıyor....sonunda tansiyonum fırlıyor...ama o bildiğine devam....

eskiden çok sevdiğim insanların mezarlarını görüyorum.sanki benim için hiç olmamışlar...onlar beni çok sevmişler ama ben HAYIRSIZMIŞIM sessizce terketmişim hepsini.zihnimden komplesini silmişim.onlar hiç yaşamamış.ben hiç tanımamışım onları...

işte evden uzakta bu şehirde tüm korkularım, geçmişte yaşadığım hayal kırıklarlarım, beni ben yapan zevklerim, hayallerim, umutlarım, şimdiki hayatım, elimdekiler, ızdıraplarım , tıkanışlarım , boğazıdaki çığlıklar...hepsiyle beraberim.eve uzak kendime yakın, eşele deşele durumdayım....sonuç?tabiki yok....