KIR BAKALIM

bazı insanlar kadersiz doğuyorlar...ben hem kaderli hem kadersizdim.ömrüm buyunca büsbüyük bir aşk istedim.Allah neyi istersen onunla imtihan edermiş seni...aşklarım büyükmüydü bilmem ama imtihanım hiç bitmedi.

bir kaç günüdür hastayım..ağır bi tonsilit geçirdim.bağdemciklerim bembeyaz iltihaplandı.günde 2 iğne.kocam her zamanki gibi ilgisizdi..ne garip ki alışmışım ve kanıksamışım bu durumu.tuafıma gitmedi.kendi kendime gittim doktora.iğnelerimi yaptırdım.ikinci iğneler geceye denk geldiği için oflaya poflaya geldi benimle.hiç bir sevgi ifadesi görmedim..zaten alıştım dedim ya...

arada öfke nöbetlerine giriyor..eline ne geçerse kırıyor.bi keresinde salondaki kocaman sehpayı kırmıştı.nasıl bi gücü var anlamadım..sehpayı parçaladı..üstündeki cam tuzla buz oldu..ben hiç sesimi çıkarmadım.sanki orda yokmuşum gibi.seyrettim sadece.bağırdı çağırdı ve gitti.o gidince iki damla yaş akıyor gözümden..sonra süpürgeyi alıp kalbimin kırıklarını süpürüyorum.biliyorum gene yapacak..

hııı...mutfaktaki tencereyi alıyor ...halının ortasına saçıyor...ben orda yokmuşum gibi tepkisizce seyrediyorum..halı yıkanmaya gidiyor..ben öylece bakıyorum...

kaç kumanda kırdı sayısını bilmiyorum...evin duvarlarıda çok çekti ondan...duvarlarda fırlatılan eşyaların izleri...kalbim oyuluyor...öylece bakıyorum...

bu geceki icraatı odamdaki balkon kapısını kırmaktı...çekiçle darbeler attı...iyice parçaladı...elimde telefon şerifenin gönderdiği kartın resmini yüklüyordum o sırada...o çekiçle vurdu...ben resmi yükledim...odaya bakamadım...kapının kapandığını duydum..gittti...ve iki damla yaş aktı gözümden..sonra geçti.

acaba bana vursa daha mı iyi?karakola başvurabilirim.raporla vücuduma verdiği hasarın cezasını çektirebilirim..peki böyle ruhuma atılan çekiç darbelerinin verdiği zararı nasıl ispatlıycam...

dönüp arkamı yaşamaya çalışıyorum.hiç bişey yok gibi...yıllardır böyle...herkes benim hayatımdan övgüyle bahsediyor.harika bi kocası var.yemekleri yapıyor.parasına ellemiyor.özgürlüğüne müdahele etmiyor diyor.hah...ruhum pelte pelte...ben o ruhu boyasamda astar tutmuyor...

ilk ellerim uyuşmaya başladığında kimbilir neyi kırmıştı o zaman depresanlara başlamıştım...ben örtmeye çalışsamda mutsuzluğumu bedenim şişt ne oluyoruz iyi değilsin sen diyordu...30 yaşımda yaşıtlarım ikinci doğum için hastanelerdeyken ben ömrümün 4 yılını kanayan barsaklarım için tek başıma gastro sıralarında harcadım..benim suçumdu gene kola içmiştim.çiğ köfte yemiştim...hep suçluydum ben zaten...

garip en çok ağzına sıçana karşı en büyük sabrı gösteriyorsun.bu korku mu, huzur bozulmasın gayreti mi bilmem...hep sustum..hep küsmedim.hep zeytin dalı uzattım...benden 5 yaş büyük ondan ezildim diye düşündüm...

doktor depresanları yükledikçe duygularım coştu...aşk istedim.o zaman elimi tutsun istedim..saçlarımı okşasın istedim.gözlerime baksın.hiç dokunmadığı dudaklarımı öpsün istedim.

sen bağa ne yapıyorsun dedi...çok konuştun hadi sırtımı kaşı dedi...içimde bastırdığım duygular emirleri yerine getirdim...

yıllarca bişey için yalvardım ona...yıllarca...bu sadece onun verebileceği bişeydi...ama vermedi.görmedi görmek istemedi...

sonra kafam çok karıştı...öyle çok karıştıki kendime gelemedim..psikiyatristin odasında saatlerce onu konuştuk.seviyormusun kocanı diye sordu...cevaba kendim şaşırdım....sevmiyorum dedim...

sonra eve döndüm ve alıştığım rolüme devam ettim.iyi eş, mutlu evlilik...sorunları boyadık.siyahtı pembe oldular ama ruhuma yön vermedim.

bir gün bambaşka bir yolda buldum kendimi..ayıpladığım tuaf karşıladığım bir yol...bu nasıl geldim diye sordum kendime.suç kimde?