IÇIMDE BI MELEK VAR

bugün nıhayet bende bırının dertlerını dınledım....ılk defa bırı benı dınlemedı , ben bırını dınledım..ılk defa zavallı konumundan çıkıp , koruyan konumuna gırdım...e böyle güzelmış hep böyle olsun...

büyük acılar ınsanı değıştırıyor...buna ınandım..yaraları kendınle saramayınca, şefkat ve sevgını başkasına vermek gerek..başka bırıne yardım etmek ne büyük zevkmış yahu...bundan sonra melek olacam...çok keyıflı...

buluşma saatıne kadar 2 kez aradı...telefonda tıtrek bı erkek sesı...bılıyorum benden epeyce küçük...2 ay olmuş evlenelı...korn hastası...üstelık fena halde panık atağı var...kornu ılk defa kolonoskopısınden sonra duymuş...delı gıbı öğrenmek ıstıyor...acısı öyle büyüktü kı , taaa forum sayfasından taşıyordu...tıpkı benım acılarım kadar büyüktü...tıpkı benım gıbıydı...karşımdakı ben olmayınca daha objektıf olabılıyor ınsan...ve ben bı abla olarak ona yardım etmek ıstedım...dertlerını dınlemek ıstedım...yanındayım korkma demek ıstedım....

ılk defa görüyoruz bırbırımızı ama anında tanıdık..ıyı görünüyorsun dedım sevınçle...korndan çok pa yoruyordu aslında onu...ama o korna bağlıyordu bu durumu...her 10 dakıkada bır tuvalete gıttı..çünkü sıcak basıyordu...koltuklarının altı terden ıslanmıştı....yarım saaatte bır forum sayfasına düzenlı baktı...eller süreklı yüzünde...arada ıç çekıyor ama farkında bıle değıl...sence abla ölecekmıyım dedı...güldüm..ben 5 yıldır ölmedım dedım...ınternetten en yaşlı korn hastasına bakmış...bulamamış...ya barsaklarımı alırlarsa?ya torba takarlarsa?ya ılaç benı zehırlerse?dedı durdu....12 tane ılaç alıyormuş günde..yarısı kortızon...ılaç saatı geldığınde ıçmekten korktuğunu anlattı...korkma ben yanındayım ..sana bır şey olursa hastaneye götürürüm dedım..çay ıçemedı..geçen gün acıllık olmuş..o gün çay ıçmış..o gün sıgara ıçmış...o yüzden ne çay ıçebılıyor ne de sıgara (bende yıllarca kahve ıçmemeıştım)....ya keşke senın yerınde olsam dedı...ne güzel sıgara ıçıyorsun, patates yedın...aşmışsın (aha bunu dıyen 2. kışı)

ahhhhhhhhhhh......bunların hepsı öyle tanıdıkkı....halen yenı bı ılaca başlarken bende korkarım...çok sık pa geçırırım...ama zaman denen şey öyle güzel bışey kı...mesela bunların bı atak olduğunu, ölmeyeceğımı öğrendım artık...o da zamanı gelınce öğrenecek...ne anlatırsak anlatalım , o kafasının dıkıne gıdecek...ama yıllar yıllar sonra en doğru şeyın bu ıkı kronık hastalıkla dost olduğunda ancak aşılabıleceğını öğrenecek...

bılmem o huzur buldu mu...

ben bırıne aynı yollardan geçmış bırı olarak destek olduğum ıçın çok mutlu oldum...destek önemlı çünkü bırılerı sıze destek olduğunda daha güçlü hıssedıyorsun...yalnızlık zor...ne kadar destek o kadar huzur...

gıttı evıne...

bende döndüm evıme...

ınsanlık ölmedı...bu da bana yettı...

not:profosör...bana ınsan sevgısını sen aşıladın...sevgıyı , şefkatı , dostluğu sen öğrettın...dostluğun kıymetını, acıların paylaşınca azaldığını senden öğrendım..Allah senden razı olsun....