BEYNİMDEKİ MANTIK BÖLMESİ ÇALIŞMIYOR

söylenecek yeni bir şey yok...her şey aynı..

zaman hiç olmadığı kadar yavaş...

ben aptalmıyım, delimiyim neyim...dönüp dolaşıp aynı noktaya geliyorum...

beynimdeki ''mantık ''bölmesi kesinlikle çalışmıyor...

hayal alemindeyim....

bir ara uykudan uyanır gibi uyanıp gerçekleri görüyorum sonra sanki hiç bişey olmamış gibi kendimi yemeye devam ediyorum...

oysa hayat hiç olmadığı kadar cömert bana karşı...evde her şey iyi, okulda her şey iyi, dostluklarım süper....

ama ben

kendi yarattığım düşünce sistemimde kendi kafamdakini yaşamaya ve yaşatmaya direniyorum...

mesela bugün farkettim, dünyada ne oluyor ne bitiyor haberim yok...

diziler var herkes ağzını açıp bakıyor , bende ne oldukları hakkında fikir bile yok...

mesela mesleki çalışmalar var, teftiş geliyor...hazırlık vs yok...

örneğin insanlar bir araya geliyor, sosyal hayat oluşturuyor...ben kalmışım kendi dünyamda...

saçlarımın dipleri çıkmış...yada bir dolap dolusu giysim var ama ben bol bir pantolon ve illaki siyah bir üstle günlerce dolaşıyorum...,

en az 15 gündür kitap bile almadım tek aldığım şey sigara ve antepfıstıklı çikolata...

kurulmuş bir oyuncak gibi sabah kalkıyor, kızın beslenmesini hazırlıyor , kahvaltı ettiriyor ve okula yolluyor, sonrada kendi boktan dünyamda yaşayıp duruyorum...

örgü örmek beni heyecanlandırmıyor...fotoğrafçılığa gitmekte beni mutlu edemedi...yurdada bu hafta lanet olasıca cüzdan yüzünden gidemedim....

uslu uslu bir kenarda durmak istiyorum...biri çıkıyor ve her şeyi yerle bir ediyor...

kutu kutu ilaçlar bitti..dile kolay günde 4 depresan...tek etkisi buzlu camın ardından bakmak..ölmek istemiyorum artık...merdivenlerden çıkarken her adım bana acı vermiyor..insanlara iğrenerek bakmıyorum, sıkılmıyorum eskisi kadar onlarla olmaktan....ama bazen gene film kopuyor...yol boyunca serviste kulaklıklarımı takıp şarkı dinliyorum...arkadaşım kulaklığımı çekiyor kulağımdan ''dünyaya dön tuğba''diye emir veriyor...

geçen biri heyecanla oturdu yanıma...senin ruhun bişey istiyor dedi..bu aradığın şeyi çocuğunda , kocanda bulamazsın dedi..sana kitaplar getirecem onları oku dedi...herkes kendi bildiği yoldan beni tedavi ediyor...oysa ben nasılda inatçıyım...

geçen gün blog dostlarımdan biri facebookta duvarımda şunu paylaştı ''özetlersek, biri gelir hayatını siker ve gider'' çok güldüm....doğru söze ne denir...

bir yıl öncesine dönebilmek için neler vermezdim...cüzdanımı unuttuğum gibi, ilaç almayı unuttuğum gibi, götürmem gereken bir şeyi evde unuttuğum gibi kendimide bir unutabilsem...

geçen arkadaşım diyor ki ''kendini öldürmene artık itiraz etmeyecem..öl de kurtul''ölemiyorum, kurtulamıyorumda...bir çift dudaktan çıkacak sözcüklerde mutluluğum...ben salak gibi aptal gibi deli gibi tüm hayatı ona bağlıyorum...

yaşlanınca ne diyecem acep...vay be ne hayattı...her anını aptal kafamın dikine doğru yaşadım...hep ekşın vardı ama hep acıda vardı...ben bir kadın değildim milyonlarca kadındım...yaşadım sonra unutmak için çabaladım...hiç derdim bitmedi çünkü hep yenisini buldum...sorunsuz yaşam koşullarını öyle şekilden şekile sokmayı becerdim ki,derdim hiç bitmedi..artık yaşlandım..koca bir hayatı acıyla geçirdim..normal bir insan gibi olamadım..ahanda geldim idiyorum...ziyan oldum ziyan....

Allaım nolur normale döneyim....kafamdaki aptalca şey bitsin..kendimle savaş bitsin..kendinle savaşmak çok yorucu..yoruldum...tatil olsun...nefes almak yormasın..düşünmek yormasın..kendimi seveyim ve bu bana yetsin..