KENDIMI ARIYORKEN

dün tatil olmasına rağmen kötü bir gündü...kızı uçurtma müzesine götüreyim dedim tadilattaymış...oyuncak müzesinde güzel etkinlikler var, onlarda sadece hafta sonuymuş...deniz kabukları müzesi hem bize yakın oraya bari gidelim deddim perşembeleri kapalıymış..kızımın yazdan beri gitmek istediği şirinler filmi ise sabah oynamış...

ben evde durmak istiyorum..ufak çapta depresyona girdim..kendi dünyamda kalmak istiyorum..kocama güzelce anlattım...bak işleme az kaldı çok gerginim, adet dönemindeyim stresten kanamam tavan yaptı, ben evde kalayım sen kızla gez hem bana çok bağımlı sanada alışsın dedim...ama yoooook bizimki sanki ben hiç umursamıyormuş gibi çıktı evden gitti...

kız ödevlerini bitirince mızmızlanmaya başladı...öyle çok bıdı bıdı yaptı ki, dünya üstüme geldi, ben altında ezildim...bir ağlama krizi geldi..saatlerce bağıra bağıra ağladım...gözlerim şişti..burnum aktı..kız babasını çağırdı ama adamın keyfi yetmeden gelmedi...

sonra akşam 6 da aldı kızı dışarı çıkardı...şunu zamanında yapsana..benim vücut gerilmiş yay gibi artık yapsan ne....ben evde mal mal yattım...uyuyamıyorumda..şu haftayı bi atlattsam...sonra geldiler..bana kitap almışlar..en sevmediğim bestseller dizisinden..ama genede bu gönül almadır...

bütün gece öksürdüm ve burnum aktı...arada uykularımın arasında kolonoskopi masasına yattım..çığlıklar attım , canım çok yandı...hemşireler kötü davrandı...kocam elimi tutmadı..

derken sabah oldu...koca sanki benden fena haldeymiş gibi uyanır uyanmaz kusmaya başladı...öyle çok kustu ki...hah dedim işte benden daha fena halde..her zamanki üste çıkma gayreti...bi de üstüne beni zehirledin demez mi..

ben grip olmuşum..burnum akıp duruyor..kahvaltılarını edip gittiler..o kusan adam birden iyileşti...

birazdan bende hastaneye gidecem..ilacı kaçta içmem gerektiğini filan soracam...doktorla biraz muhabbet edecem..eğer okul saatine gelirse ilaç içme faslı önümüzdeki hafta 2 gün okula gidemiycem...işlem başlı başına beni geriyor...yaralarım iyileştiysede kesin geri nüksedecek...

sonra biraz gidip alışveriş yapacam..gerçi canım bişey almakta istemiyor ama evde somurtarak oturmaktan iyidir...

nedense hayatımda bu kolonoskopi korkusunu yenemedim..len bu 4...diyorumki böyle bişey herkesi gerer..ama benim gibi bir manyağı ziyadesiyle geriyor...hayır olmasam erken tanı önemli, ilaç ayarlaması cart curt hepsi bu işleme bağlı...şimdi gribim diye bir de ertelerlerse aynı eziyet en baştan...ya ben bide çok yalnızım...kimse beni anlamıyor..kimsenin korunaklı kollarında ağlayamıyorum...annem hiç arayıp sormuyor bile...kocam ben bunalıma girdiğim an kendini dışarı atıyor..kızda suçluluk duygusuna giriyor...kolonoskopinde yanında olurum diyen hiç kimse bunu ağzına bile almıyor...beklememliyim biliyorum ama nedense pis bir mikrop beynime giriyor...şeker doktorada kızıyorum...nerdeyse aralıklarla 2007 den beri ona gidiyorum hiç mi çözemedin beni...acılarımı hafifletsene...

sonra geçecek diyorum...bak insanlar büyük ameliyatlara girip çıkıyorlar...senin ki ne ki...hem sen ileri derece hasta değilsin..barsağındaki ülserlerde bu pis psikolojinden oldu..bu kafayla kanserde olursun sen diyorum...

diyorum diyorumda pis bir acı şu kalbimin üstüne ağırca oturuyor...ona gücüm yetmiyor..kovsamda gitmiyor...