KENDIMI ARIYORKEN

günaydın...son günlerde öyle yoğunum ki, mimleri yazamıyorum...ama 2.5 haftadır evde kaldığım bu ilk günde, tüm mimleri cevaplamaya karar verdim...ilk mim vessalamın mimi ''bloğunuzu nerde yazıyorsunuz?''işte burda.daima burda yazarım.yatak odasında , yatağın içine girer bacaklarımı kaldırıp laptopu koyar ve yazarım..evin en rahat köşesi burası bence.kedi gibi kıvrılıp uyumayı sevdiğim için , evde yalnız olduğum zamanlarda kah burda blog yazar, kah kitap okur, kah uyuklarım...
diğer bir mim ''hayatınızda geri dönmek istediğiniz bir an''fotoğraflar çocukluk fotoğraflarım.büyük aşkım ananem ve ben..5-6 yaşlarımda olmalıyım.ikimizde mutluyuz..onunla her şey çok mutluydu.zaten.eğer elimde olsaydı , ölürken onun yanında olurdum.o an onu yalnız bırakmazdım.ellerinde tutup bana verdiği ve hayatımı çok etkileyen büyük sevgisi için teşekkür ederdim..böylece o öldükten sonra yıllarca süren kabuslardan da kurtulmuş olurdum belki...anane seni çok özledim..azrail can almaya geldiğinde en sevdiğin insanın kılığına girip gelirmiş..senin canını almaya kim geldi bilmem ama benim canımı almaya sen geleceksin...
küçüklüğümden bir anı ...elimde bebeğim salya sümük ağlıyorum.gene annem beni delirtmiş olmalı..bana çok doğal bir poz gibi gelir..insanlar gülümserken fotoğraf çekinirler ama ağlarken kimse çekinmek istemez.ama bu fotoğrafa bir de şu açıdan bakmak istiyorum, kim çocuğu delirmiş bir şekilde ağlarken resmini çeker?demekki ben ağladığımda eskiden beri herkes seyirci kalıyor:
ananemle mutlu günlerimizden biri..annem babam yok ortada..yaz tatili, biz kardeşimle ananeme gelmişiz.doğum günüm olmuş, kutlama yapıyoruz..teyzem, yengem, ananemim yeğeni, sokakta oynadığım arkadaşlarım, kuzenim hepsi orda..bu elbise doğum günüm için özel alınmıştı.ananem çok özenmişti..tıpkı şimdi benim iloşa değer verdiğim gibi bir zamanlarda ananem bana değer verirdi...iloşun yaşlarında olmalıyım..iyiki doğdum mu?bilmem....

gözü körolasıca dedem, ananem ve ben...4-5 yaşlarında olmalıyım..birlikte tatile çıkmışız galiba...ben küçük prenses , onlarsa bana tapanlar..annemin hoyrat ellerine inat ananemin elleri öyle şevkatliki...ömrüm boyunca onun şevkatini aradım insanlarda..ama yok..o da öldü zaten artık...o da yok...

sabah sabah baya anılara gömüldüm.şimdi biraz sirkelenme zamanı...vakit buldukça ''derin affediş meditasyonu''diye bir şey dinliyorum...çok dinleyemedim ama beni etkiliyor..zaten vakit bulursam hemen kendi içime gömülüyorum, vaktim yoksa koşturup duruyorum...

düğün evinde işler karışmış.dünürümüz kavga çıkarmış.3 milyarlık milas halılarını eve serdirmemiş..insanları anlamıyorum.kızına her şey dört dörtlük alındı...annem heves etti daha onun kızı ortada yokken milasta elde bu halıları dokuttu..heveslerede saygı lütfen...

bir sorunda şu ki perşembe akşamı samsuna uçuyoruz.oradan amasyaya geçmemiz lazım.ama kız kardeşim sabahtan amasyaya geçecek, eniştede sırf bizi almak için kalacak..ben sömestrde bize gelen akrabamız alsın dedim ama annem inatla istemiyor.enişteye bizim yüzümüzden iş çıkacak...gece 11 gibi oraya ineceğimiz için o saaten sonra ulaşımda zor..keşke otobüsle mi gitseydik dedim...büyük gün için çok az kaldı...kardeşim evleniyor ve ben burada evdeyim.şeker doktorun tavsiyeysiyle bu kararı aldım.ama bir misafir gibi son anda kardeşimin düğününe gitmek bana tuaf geliyor...bir yandanda sorunlu annemi, agresif kardeşlerimi düşündükçe iyi yaptım diyorum....

şimdi çıkıp haftalardır yapamadığım simit keyfimi yapayım.çekirdekli simiti miğdeme indirip birazda tv izleyeyim..bakalım dünya bıraktığım gibi duruyor mu...