resimdeki küçük kız benim..yanımdaki kadında büyük aşkım ananem...rahmetli ananem...
-anane sana anne demek istiyorum
-hayır olmaz ben senin annen değilim ananenim...
üfff...keşke o gün annem olmasına izin verseydi..annemi hiç sevmedim zaten...ananemle sohbet ederdik...büyük bir adam gibi benimle konuşurdu...ellerimi tutar birlikte gezerdik...hayatım boyunca hep biri elimi tutsun istemişimdir o yüzden..ananemin yeşil güzel gözleri vardı...kendine has kokusu..sevgiyle bakan gözleri..ben çok ama çok özeldim onun yanında...
ilk torundum..onun menepoz dönemine denk gelmiştim...bir umut belkide hayata tutunuştum...dedem çapkın bir adamdı.pamuk ipliğinde ama asla kopmayan bir evlilikleri vardı...ananem Allah derdinde bir kadındı dedem ise onun tam zıttıydı...küçüklüğüm dedeme kızarak geçti...
6 yaşındaydım.biz amasyada oturuyorduk.ananemde bize gelmiş ve benide yanına alıp istanbula evine dönmüştü.ama dedemin haberi yoktu döneceğimizden...evde onu bir kadınla bulduk.ananem delirdi..gerisini hatırlamak istemiyorum...küçüklüğüm onun dertlerini dinleyerek geçmiştir..büyük biriymişim gibi bana anlatırdı...şimdi hasta ruhlu olmamın bir nedeni olabilir mi bilmem...
benim yüzümden dayıma tokat attığını bilirim..dayım koca adam...ve tek oğlu..beni kızdırdı diye onu dövmüştü.dayım beni kıskanırmıydı...bilmem...
birlikte sultanahmete giderdik...topkapı sarayını gezerdik...fatihe, aksaraya ufiye giderdik...ufiyi bilen var mı , bilmem...ufi o yılların en büyük alışveriş merkeziydi galiba..yürüyen merdivenleri vardı...öyle süslü öyle güzeldi ki, oraya gitmeye bayılırdım...içinde kocaman bir oyuncak tren gezerdi ve hep dedem burda bizim yanımızda kalırsan o treni sana alacam derdi...ilk fatoş bebeğim ordan alınmıştı.
ben elbetteki ananemim yanında kalmayı çok isterdim.ama annem domuz mu domuzdu...yazın beni başından ananeme atar diğer 2 kardeşimle ilgilenir kışın okullar açılırkende birden beni hatırlar yanında isterdi..oysa ananem çok seviyor beni diye sesini çıkarmıyormuş, öyle derdi...
ilkokula başladığım yıl kızılca kıyamet koptu...ananem kocamustafapaşada ki m.akif ersoy okuluna başlamamı istiyor, annemde o sırada amasyanın bir köyünde çalışıyor babamla orda başlayayım istiyor...ben ananemi istiyorum.ama benim isteğimin ne önemi var ki....
sonra yıllar yazları annanemle kışları sıkıcı annemle geçti..topkapı otobüs garında çok ağladığımı bilirim..insanlar yanımıza yaklaşıp ''yazık çocuğu ayırmayın annesinden''derlerdi..oysa ben anneme gitmek istemezdim...dayım basbas bağırırdı bana..
evde bir hafta açlık grevi yaptığım olmuştur.annemin hiç umrunda olmazdı.bir adım geri atmazdı...bizim evde telefon olmadığı için o yıllarda komşuya telefon ederdi ananem...o da bende deli gibi ağlardık telefonda...annem tüm o ifadesizliğiyle duygularıma kayıtsız kalırdı...
sonra aramızdaki aşk çok büyümüş olmalı ki, annem tüm kışı bana ananemden şikayet ederek geçirmeye başladı.ondan nefret ediyordum.melek ananem hakkında neler söylüyordu...
yıllar yılları kovaladı...ananem bizim evin alt katını satın aldı.artık yazları amasyadaydı..kendi evimde yatıyor ama tüm günü ananemle geçiriyordum...dayım iflas etti...dahası 3 kez evlendi, hiç mutlu olamadı...teyzem beyin tümörüne yakalandı , gözleri kör oldu, çocuklarından ayrı kalıp ananeme sığındı...dedem bir romen kadına aşık olup romanyaya kaçtı...ben büyüdüm kendime başka aşk buldum...
ananem müthiş fırtınalı bir hayat yaşadı...tüm fırtınanın içinde en çok beni sevdi.bundan çok eminim..onun acılarına üzüldüm...onu izledim...içim yandı...
o da tansiyon hastasıydı.yıllar sonra bende başlayan tansiyon takıntısıyla alakası varmıydı bilmem...babannemde barsak kanserinden öldü...
hikayenin devamını getirmekte zorlanıyorum.çünkü yarıda bırakılmış bir masal gibi...onu unutmak , hatırlamak istemiyorum...ama onu çıkarmak için beynimden düşünmem lazım...onuda kusarsam çok rahatlıycam ama bugün değil...bilmem hangi gün olur...
.jpg)
7 yorum:
bende annanemi cok severek büyüdüm hatda ondan ayrılmak bana cok zor gelirdi,annem annanemlerde yazın 1haftalıgına kalmama izin verirdi.ordaki rahatlık beni büyülerdi o yüzden cocuguma asla annanelerde kalmasına izin vermedim öyle zor günler gecirdim ama onları yanımdan sadece 3 gün ayırdım oda1 kez dogumda ve kendi evimizde annemlerde daha hiç kalmadı annem istedi ama vermedim.cocuk kalacaksada kendi evimizde annem bizde kaldı.cocuk ikiye bölünüyor ve kendini bir yere ait hissetmiyor.o yüzden evden ayrılmamalı.herzamanki gibi cok güzel yazmışın sevgilerimle
canım yazını okurken boğazımda bir yumru oluştu,canım acıdı sanki.Kendini hazır hissettiğin an nevar ne yok kus,belliki sevdiğin insanların yaşadıkları çokk derinlerine işlemiş,belki bu içsel döküşünle ,yeni baştan başlarsın kendinle birlikte hayatına:)Hayatın iyi olacak ,herşey düşlediğin gibi olacak eminimsevgiler.
Yazılarını okurken sorumluluk duyuyorum sana dair. İçim acıyor biri boğazıma yapışıyor sanki sıktıkça sıkıyor.
Üzülüyorum bişey yapamıyorum:(
Ama seviyorum seni.
inan gözlerim doldu kendi ananem geldi aklıma.:(Nur içinde yatsınlar..Benim için de ananem annem gibidir .O büyüttü beni ve yokluğu çoook koyuyor..
Ah Öz'üm, şu anneni bir affedebilsen, nasıl bir yükten kurtulacaksın. Öyle üzülüyorum ki okuduğumda yazılarını. Anneni ben bile affedemiyorum da sana akıl vermeye çalışıyorum, bakma kusuruma.
Yaziyi okurken kotu oldum ben. Ne kadar cok sevmissiniz birbirinizi ve annenle gerekli bagi kuramamissiniz.Dedeye noldu hala oradami. Bencede dok icini. Rahatla
özüm ufi demişşsin,içim cızladı.ilk kez orada yürüyen merdivene binmiştim.en çok da o yüzden oraya giderdik annemle.biz şehremini ve fındıkzadede yaşardık.evlendim bambaşka illere göçtüm.
anneanneler unutulmuyor galiba.çok az da olsa anımsıyorum rahmetliyi.iyi insandı.annemden dahi iyi.ve bence bu psikozlarının ana kaynağı genlerinde ve aile diziminde yatıyor olabilir aslında.baksana ne deden aklı başında bir adammış ne de dayın.onların iç sıkıntıları seni çocukken kıskacına almış.acab bir psikoterapi mi alsan.ahkam kesmek akıl vermek değil yaptığım dostça sohbet sadece.
öperim seni...
Yorum Gönder