KENDIMI ARIYORKEN

herkese kocaman günaydın...
kaç gündür yazmamışım...hayat gittikçe hızlanan bir dönme dolap gibi...
her küçük hareket beni yerimden zıplatırken , zıplatmaması gerektiğini düşünüp içimdekiyle kavga ediyorum..evet çok şey değişecek , özelliklede karekterimde değişiklikler olmak zorunda...bu da hemen olmayan zamanla olan bir şey galiba...

keyfim yerinde...bilmem prozactan mı, yüzünü gösteren ilkbahardan mı, ne kadar kızsamda bana genede iyi davranan kocamdan mı, kendi hatalarımıda farketmemden mi, cennet gibi kokan güzel kızımdan mı....bilmem her nedense içimde beni şaşırtan bir neşe var...güneş ne güzel doğuyorsun:)

aslında yarın gene misafir var.üstelikte mühim misafirler.iloşun arkadaşları okul çıkışı grup çalışması için gelecekler...olamaz o saatte evde bile değilim, okuldayım ama babamız evde...ben gene karekterim gereği çocuklara şunu pişirelim, bunu yapalım tribine girmiş telaşla plan yapıyordum.kızım dedi ki ''anne gerek yok spagetti yapalım''kocam dediki ''ben spagetti filan yapamam pastavilla yaparım''ben dedimki lahmacun alalım...kızım makarna diye tutturunca o zaman yanına köftede yapalım dedim.kızımda aynı babası gibi , hafta sonundan kalan köfteleri yesinler dedi.4 köfte , güldüm...telaşım onlarıda huzursuz ediyor bunu anladım...

genede yarın sabah tekrardan evi temizleyip, internetten çocuklara uygun menüler bulamam lazım...pastanedeki her şeyi eve yığabilirim...yada doktorun dediği gibi abartmayabilirim...ve galiba kendi içimde kendime karşı bir savaş olacak...zaten tüm bu detaylar beni çok yoruyor.olayın kendisi değil detaylara takılıyorum.mükemmeliyetçi kişilik zamazingosu:)))

kızımın tiyatro gösterisindeki bölümü buraya yüklemeye çalıştım.uzun olduğu için mi bilmem bir türlü yüklenmedi...gene deniycem...

annem dün aradı ve yeni emirler saydı.tv de birisi barsak hastaları için önerilerde bulunmuş.pilav yemiycekmişim, makarna ve patates yeyip sabahları aç karnıma 5 tane karanfil yutacakmışım.gerçi sen inatsın, bildiğini okursun ama dedi..ya anne dedim, raporlu ilaçların yapamadığını 5 tane karanfil mi yapacak...ama bir yandanda sevindim çünkü hastalığımla ilgili yıllarca kimse tepki göstermedi.üç yılın ardından birilerine dank etmeye başladı..

bu arada hiç panik atak geçirmiyorum..sıkıntı basmıyor.anam ne güzel, ne güzel...

bu hafta ve gelecek hafta 7 gün full çalışacam.üniversite ve açık öğretim sınavlarında görev çıktı.sonrada dönme dolap iyice hızlanacak...geziler, okul gösterisi...derken haziran çat kaapı gelecek...

yeni kitap aldım..sabahları okuyorum kitaplarımı...evde kimse olmadığı için bana mutluluk veren bir sessizlik var..kendimi kahramanın yerine koyup kaptırıp gidiyorum...

böyle işte...herkese ay lav yu....