KENDIMI ARIYORKEN

''şu şiiri bir oku '' diye bana uzattığında , bir şiiri bu kadar seveceğimi düşünemezdim....

sonsuz bir karanlığın içinden doğdum
ışığı gördüm, korktum, ağladım...
zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim
karanlığı gördüm, korktum
gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım
sevdiklerimi...ağladım

yaşamayı öğrendim
doğumun hayatın bitmeye başladığı an
olduğunu
aradaki bölümün, ölümden çalınan
zamanlar olduğunu öğrendim

zamanı öğrendim yarıştım onunla
zamanla yarışılmayacağını, zamanla
barışılacağını , zamanla öğrendim

insanı öğrendim.
sonra insanların içinde, iyiler ve kötüler
olduğunu
sonra  da her insanın içinde iyilik ve kötülük
bulunduğunu öğrendim.

sevmeyi öğrendim
sonra güvenmeyi
sonrada güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu
sevginin güvenin sağlam zemini üzerine
kurulduğunu öğrendim.

insan tenini öğrendim
sonra tenin altında bir ruh olduğunu
sonrada ruhun aslında tenin üstünde
olduğunu öğrendim

evreni öğrendim
sonra evreni aydınlatmanın yollarını
öğrendim
sonunda evreni aydınlatabilmek için önce
çevreni aydınlatabilmek gerektiğini
öğrendim...

mevlananın şiiri